Poniższa nota biograficzna pochodzi z Pocztu Prymasów Polski opublikowanego przez Kurię Metropolitalną w Gnieźnie na stronie www.prymaspolski.pl.

Wojciech Baranowski

Syn Mikołaja i Zofii z Gniazdowskich, urodził się w 1548 r. w rodzinie drobnej szlachty, miał dwóch braci. Niewiele wiadomo na temat jego wykształcenia. Późniejsza tradycja przekazuje, że pobierał nauki na zachodzie Europy (Italia, Francja, Rzesza). Kariera Baranowskiego była ściśle związana z kancelarią koronną. Jej rozkwit przypadał na czas rządów króla Stefana Batorego. Późniejszy Prymas blisko związał się w tym okresie z kanclerzem wielkim koronnym Janem Zamoyskim. Sprawował urząd sekretarza królewskiego oraz sekretarza wielkiego koronnego. W 1585 r. otrzymał podkanclerstwo koronne, które piastował do 1591 r. W 1581 r. przyjął święcenia kapłańskie. Uzyskał szereg godności kościelnych – kanonikaty: łucki, kruszwicki, gnieźnieński, włocławski i poznański. Niemal równocześnie otrzymał kantorię gnieźnieńską. Nieco później przypadła mu jeszcze scholasteria łęczycka oraz prepozytura płocka. W 1585 r. został biskupem przemyskim. Mimo to wciąż pozostawał przy królu, będąc jednym z jego najbliższych współpracowników. Sytuacja zmieniła się, gdy na polskim tronie zasiadł Zygmunt III Waza, który chcąc pozbyć się duchownego z kancelarii, nominował go w 1590 r. na biskupstwo płockie. Awans ten wymagał rezygnacji z podkanclerstwa. W czasie kilkunastoletnich rządów w diecezji płockiej hierarcha przeprowadził trzy synody (1593, 1597, 1603 r.). Założył także seminarium duchowne w Pułtusku. Zainicjował też budowę pałacu biskupiego w Warszawie, który stał się następnie za jego sprawą rezydencją prymasowską. W latach 1595–1596 posłował do Rzymu jako wysłannik króla polskiego. W 1607 r. uzyskał biskupstwo kujawskie. W tym też roku zwołał synod diecezjalny do Włocławka. W kolejnym roku król nominował Baranowskiego na stolicę prymasowską, uroczysty ingres odbył się 5 grudnia. W 1612 r. metropolita zwołał synod do Łowicza. Znacząco wsparł odbudowę katedry gnieźnieńskiej po pożarze w 1613 r. Zabiegał też o pozostanie diecezji wrocławskiej przy metropolii gnieźnieńskiej oraz bronił prymasowskich prerogatyw. Posiadał bogatą bibliotekę, której znaczna część znajduje się obecnie w zbiorach Archiwum Archidiecezjalnego w Gnieźnie. Prymas zmarł w Łowiczu 23 września 1615 r., pochowano go w katedrze gnieźnieńskiej, w jednej z kaplic, którą odnowił z przeznaczeniem na miejsce swego wiecznego spoczynku. Do dziś zachował się jego wczesnobarokowy nagrobek.